Bir akşamüstü deniz kıyısında bir bankı sahiplenmiş oturuyordu kadın hayallerinde.
En güzel duygular, en güzel şarkılar onlarındı o akşamüstü kadının hayallerinde.
Yüreğini kusası geliyordu son zamanlarda. Hissizdi..
Mutlu olmak istiyor, üzülmek istiyor, hatta eski gibi yemek yiyerek, uyumak, normal hayatına devam etmek istiyordu.
Ama hiç birini yerinde yapamıyor, tırnakları kırılana kadar yazıyordu..
Adamın sevmeyeşini..
Bu kadar sağlam nasıl bağlanabilmiş, nasıl bu kadar sevmişti?
Kendide düşünüyor ama düşündükçe başka çıkmazlara giriyordu.
Yoruldu kadın..
Güçlü olmaya çalışmaktan.
Her gece unutmaya çalışmaktan,
Her sabah hatırlamaktan yoruldu.
Ama olmayacaktı.
O adamın adını, kokusunu, sesini unutacağı bir gün doğmayacaktı.
Yaşayamadıkları içinde ukdeydi kadının.
Aklına geldikçe gözlerini bir okyanus misali dolduran Adam, habersizdi. Kadından ve kadının yazdıklarından.
Dudaklarından bir "ahhh" çıktı.
"Ah be Adam" dedi,
"Ah be Adam!.. Sana bulaşmamış olmayı, odamda oturup kahvemi içip, neşemi bulmayı öyle isterdim ki..'' diye tamamladı boğazını düzen kelimeleri.
Düşünmekten göğüs kafesini patlatacak olan adamın, artık göğüs kafesini parçalamasına şahit oluyordu kadın.
Camdan dışarıya, kalbi kadar karanlık ama pırıltılarını da esirgemeyen gökyüzüne baktı.
Kalemi, en sevdiği defterinin arasına koydu kapattı.
Mumu üfledi, karanlığa girdi.
Özledi kadın. Şarkılara sarıldı.
En sevdiği şarkıyı battaniye yaptı, hüznünün üzerine örttü.
Çünkü hiçbir şey kalmasa bile aralarında; "Bir Şarkı" vardı birbirine bağlayan,
Adamla Kadını...
